Stephen Maguire, urodzony 13 marca 1981 w Glasgow, jest zawodowym szkockim snookerzystą. Jest autorem ponad 500 brejków 100-punktowych, w tym trzech brejków maksymalnych. Szkocki snookerzysta w całej karierze ma siedem zwycięstw w turniejach rankingowych, z czego najcenniejszymi są UK Championship 2004 i Tour Championship 2020.

Początki kariery

Maguire rozpoczął karierę w 1988 w turniejach UK Tour, które były zapleczem profesjonalnych turniejów. Pierwszym dużym sukcesem mógł stać się awans do fazy telewizyjnej Mistrzostw Świata 2000. Jednak w piątej i ostatniej rundzie kwalifikacji przegrał 9:10 z Joe'em Swailem. Szkot mógł się za to pochwalić brejkem maksymalnym wbitym we wczesnej fazie zawodowstwa. Swój pierwszy brejk 147-punktowy Maguire wbił krótko przed Mistrzostwami Świata. W kolejnym sezonie nie było żadnego znaczącego wyniku, ale Maguire awansował w rankingu snookera z miejsca 100 na 52.

Stephen Maguire w ulotce informacyjnej na Mistrzostwach Europy w Antwerpii w 1996 (fot. Iza Morska)

Sezon 2003/2004 i pierwsze rankingowe zwycięstwo

Sezon ten był udany dla szkockiego snookerzysty, choć właściwie prawie zawsze po przejściu przez kwalifikacje odpadał w pierwszych rundach. Jednak na początku marca przyszedł pierwszy sukces w karierze Maguire'a - Szkot niespodziewanie zwyciężył na Malcie w European Open 2004, gdy w finale pokonał Jimmy'ego White'a. Na koniec sezonu Maguire po raz pierwszy w karierze awansował do Mistrzostw Świata. Jednak tam w pierwszej rundzie przegrał z Ronniem O'Sullivanem. Po tym sezonie Szkot awansował z 41 na 24 miejsce w rankingu snookera.

Sezon 2004/2005 i drugi rankingowy triumf

Maguire zagrał jeszcze lepiej w sezonie 2004/2005, a dokładniej w jego pierwszej części. W  pierwszym turnieju dotarł do ćwierćfinału Grand Prix 2004, a miesiąc później do finału British Open 2004. Krótko po tym turnieju Maguire odniósł swój pierwszy wielki triumf, zwyciężając w bardzo prestiżowym UK Championship 2004. Wisienką na torcie była finałowa wygrana z Ronniem O'Sullivanem. Ten po turnieju powiedział, że Stephen Maguire przez następne 10 lat będzie odgrywał decydującą rolę w świecie snookera. Mimo to do końca sezonu Szkot nie zanotował żadnego dobrego wyniku, ale dobra forma na początku sezonu wywindowała Maguire'a z 24 na trzecie miejsce w rankingu snookera.

Sezony 2005/2006 i 2006/2007

O sezonie 2005/06 Maguire chciałby jak najszybciej zapomnieć. Tylko raz udało mu się awansować do ćwierćfinału, co spowodowało jego spadem w rankingu na 10 miejsce. Znacznie lepiej było w kolejnym sezonie. Maguire awansował do półfinału Masters 2007, a potem jeszcze dwukrotnie znów do półfinałów. Tym razem rankingowych turniejów - Welsh Open 2007 i Mistrzostw Świata 2007 (porażka z Johnem Higginsem).

Sezon 2007/08 - trzeci i czwarty rankingowy tytuł

Licząc rankingowe tytuły, sezon 2007/08 był jak dotąd najlepszy w karierze szkockiego snookerzysty. Maguire wygrał dwa turnieje rankingowe - Northern Ireland Trophy 2007 i China Open 2008. Szkot zwyciężył z Shaunem Murphym, a w półfinale wbił swój drugi brejk maksymalny. Dzięki temu Maguire awansował na drugie miejsce w rankingu snookera - najwyższe w swojej karierze.

Sezony od 2008/2009 do 2011/2012

Od sezonu 2008/2009 począwszy coś zablokowało się w grze szkockiego snookerzysty. Wbrew przewidywaniom Ronniego O'Sullivana z 2004 nie była to dekada Stephena Maguire'a, choć okupował wysokie miejsca w rankingu snookera i rzadko wypadał poza czołową ósemkę. Czasem dochodził do półfinałów zaawansowanych faz turniejów (finały Welsh Open 2011, German Master 2011 i China Open 2012), ale brakowało rankingowych zwycięstw.

Sezon 2012/2013 i wreszcie upragniony piąty rankingowy tytuł

Od zwycięstwa w China Open 2008 Maguire musiał czekać prawie pięć sezonów na kolejny rankingowy triumf. W końcu udało mu się wygrać kolejne zawody - Welsh Open 2013 (zwycięstwo ze Stuartem Binghamem). Było to jego piąte zwycięstwo w turnieju rankingowym w karierze.

Sezony od 2013/2014 do 2018/2019

W tych sezonach po raz drugi można było oglądać Maguire'a, w którego grze coś się popsuło. Maguire błysnął w Mistrzostwach Świata 2014 na 6 czerwonych, w których zwyciężył. Ale były to zawody nierankingowe, o niezbyt dużym prestiżu. W sezonie 2013/14 Szkot dotarł tylko do jednego rankingowego półfinału. To spowodowało jego spadek z 5 na 14 miejsce w rankingu snookera. Był to początek trwającej kilka sezonów rozpaczliwej walki o utrzymanie się w 16 rankingu. W czołowej 16 udało mu się utrzymać jeszcze w sezonie 2014/15 (dotarcie do dwóch półfinałów). Ale na koniec sezonu 2015/16 (kolejne dwa półfinały) Maguire spadł na 18 miejsce - do tej pory przez 11 sezonów bez przerwy udawało mu się być w czołówce rankingu.

W sezonie 2016/17 nie było lepiej - awans do jednego półfinału spowodował, że Maguire spadł na 24 miejsce w rankingu (mimo dotarcia do ćwierćfinału Mistrzostw Świata 2017). Pocieszeniem był trzeci brejk maksymalny wbity w Shanghai Masters 2016. W kolejnym sezonie (2017/18) Maguire awansował znów do dwóch półfinałów i finału mało prestiżowego Riga Masters 2017. W sezonie 2018/19 szkocki snookerzysta awansował do trzech półfinałów. A dzięki ćwierćfinałowi Mistrzostw Świata 2019 powrócił do czołowej 16 rankingu snookera.

Sezon 2019/2020 i szósty tytuł po długiej przerwie

Sezon 2019/2020 okazał się bardzo udany. Na początku Maguire został po raz drugi mistrzem świata na 6 czerwonych (choć to mało prestiżowy tytuł). Szkot bardzo dobrze zaprezentował się w UK Championship 2019, w którym dotarł do przegranego z Dingiem Junhui finału. Niezła postawa w tym sezonie przełożyła się na wysokie miejsce w rankingu jednorocznym. Dzięki temu Maguire zagrał w Players Championship 2020, w którym dotarł do półfinału.

Po turnieju w rankingu rocznym Szkot zajmował miejsce dziewiąte, więc nie załapał się na udział w turnieju Tour Championship 2020 (dla czołowych ośmiu zawodników z rankingu rocznego). Jednak wybuch epidemii koronawirusa spowodował, że ósmy zawodnik - Ding Junhui - zdecydował się pozostać w Chinach. I w jego miejsce do obsady turniejowej wszedł Stephen Maguire. Szkot fenomenalnie wykorzystał darowaną szansę i zwyciężył w całym turnieju, pokonując w finale Marka Allena. Był to jego szósty rankingowy triumf w karierze, tym ważniejszy, że osiągnięty po ponad siedmiu latach od ostatniego. Po raz pierwszy od długiego czasu Maguire nie musiał przed Mistrzostwami Świata drżeć o miejsce w rankingu - w tym sezonie miał bezpieczną dziewiątą pozycję. W turnieju mistrzowskim Szkot jednak odpadł w pierwszej rundzie.

Sezony od 2020/2021 do 2023/2024

Sukcesy z drugiej połowy nie przełożyły się jednak na kolejne sezony i nie można było mówić o odzyskiwaniu formy i powrocie do snookera na bardzo wysokim poziomie. W sezonie 2020/2021 Szkot dotarł tylko do jednego półfinału (Welsh Open 2021), a w sezonie 2021/2022 Maguire dotarł tylko do trzech ćwierćfinałów. Na szczęście jeden z tych ćwierćfinałów miał miejsce podczas Mistrzostw Świata 2022, więc Szkot zdobył dość dużo punktów do rankingu, ale i tak spadł w nim na 24 miejsce. W sezonie 2022/2023 Maguire zagrał wręcz fatalnie i nie dotarł do żadnego ćwierćfinału i spadł na 32 miejsce w rankingu snookera. Nieco lepiej było w sezonie 2023/2024, w którym Szkot ponownie dotarł do trzech ćwierćfinałów. Ponownie jeden z nich miał miejsce podczas mistrzostw świata, dzięki czemu udało mu się powstrzymać spadek w rankingu.

Sezony 2024/2025 i 2025/2026 - siódmy tytuł po blisko pięciu latach

Początek sezonu 2024/2025 nie był dla Maguire'a udany i szkocki snookerzysta znów nie mógł pochwalić się wynikami. Dopiero w lutym Szkot dotarł do przegranego z Markiem Selbym finału Welsh Open 2025 - pierwszego finału od prawie pięciu lat. Mimo porażki Szkot poprawił miejsce w rankingu i w efekcie wrócił do czołowej 32. O ile wcześniejszy sezon był dość przeciętny, o tyle 2025/2026 był już udany, a zwłaszcza jego początek. Już w pierwszym turnieju sezonu Maguire zdobył siódmy tytuł, gdy zwyciężył w Championship League 2025. Z jednej strony rozgrywki Championship League nie cieszą się szczególną renomą, z drugiej strony to rzecz jasna turniej rankingowy. Zwłaszcza, że zdobyty po blisko pięciu latach przerwy. W dodatku przerwy pomiędzy kolejnymi tytułami stały się u Maguire'a co najmniej pięcioletnie.

Ciekawostki

Stephen Maguire ma pozwolenie na grę bez muszki na podstawie lekarskiego atestu, który stwierdza chorobę krtani i tarczycy.

Zwycięstwa w turniejach

Turnieje rankingowe (7)

• Championship League 2025
• Tour Championship 2020
• Welsh Open 2013
• China Open 2008
• Northern Ireland Trophy 2007
• UK Championship 2004
• European Open 2004

(stan na 31.07.2025)