Ronnie O'Sullivan (właściwie Ronald Antonio O'Sullivan), urodzony 5 grudnia 1975 w Wordsley, jest zawodowym angielskim snookerzystą. Jest uznawany za najlepszego snookerzystę w historii. Siedem razy wygrywał snookerowe mistrzostwa świata, osiem razy UK Championship (samodzielny rekord) i osiem razy turniej Masters (samodzielny rekord). To daje w sumie 23 tytułów w turniejach tzw. potrójnej korony, co również jest rekordem. W ciągu kariery wygrał 41 rankingowych tytułów (samodzielny rekord). Wbił ponad 1200 brejków 100-punktowych, w tym 15 brejków maksymalnych.

Swoje przezwisko "The Rocket" O'Sullivan początkowo zawdzięczał szybkiemu awansowi w rankingu snookera, ale obecnie jest ono kojarzone przede wszystkim z jego szybką grą. Jej najlepszym przykładem jest najszybszy brejk maksymalny w historii. Na wbicie 147 punktów w 1997 Anglik potrzebował zaledwie 5 minut i 8 sekund. O'Sullivan znany jest również ze swojej oburęczności - jest jednym z pierwszych snookerzystów, którzy potrafią grać zarówno prawą, jak i lewą ręką. Doprowadziło to nawet do kontrowersji, gdy podczas Mistrzostw Świata 1996 rozegrał końcówkę frejma lewą ręką. Jego przeciwnik Alan Robidoux uznał to za lekceważenie i próbę obrażenia go i z tego powodu nie podał mu na koniec meczu ręki.

Najszybszy brejk maksymalny - 5 minut 8 sekund

Początki kariery

Ronnie O'Sullivan został zawodowym snookerzystą w 1992, razem z między innymi Johnem Higginsem i Markiem Williamsem. W 1993 awansował jako trzeci najmłodszy snookerzysta w historii do finałowej fazy mistrzostw świata. Tam co prawda przegrał już w pierwszej rundzie, ale kilka miesięcy później, na tydzień przed ukończeniem 18 lat, wygrał UK Championship 1993 - drugi co do ważności turniej w kalendarzu snookera. Do dziś O'Sullivan dzierży rekord najmłodszego zwycięzcy turnieju rankingowego. W tym samym sezonie wygrał jeszcze British Open i po raz pierwszy wdarł się do czołowej 16 rankingu snookera.

W dwóch kolejnych sezonach - 1994/95 i 1995/96 - nie wygrał żadnego turnieju rankingowego. Ale zwyciężył za to w najbardziej prestiżowym turnieju zaproszeniowym - Masters (1995). Pomiędzy turniejami O'Sullivan zaczął mieć problemy z używkami - alkoholem i marihuaną. W tym czasie miał też problem z nadmiernym objadaniem się, co doprowadziło nawet do 25-kilogramowej nadwagi.

W 1996 Anglik zwyciężył w rankingowych Asian Classic i German Open. Na mistrzostwach świata doszło do rękoczynów w stosunku do dziennikarza i na O'Sullivana została nałożona kara w wysokości 20.000 funtów.

Na Mistrzostwach Świata 1997 O'Sullivan ustanowił rekord najszybszego brejka maksymalnego w karierze (5 minut i 8 sekund). Kilka miesięcy później w sezonie 1997/98 pokonał Stephena Hendry'ego, po raz drugi zwyciężając w UK Championship. Potem wygrał jeszcze Scottish Open 1998. W tym samym sezonie wygrał również Irish Masters, ale wskutek pozytywnej próby na obecność narkotyków został zdyskwalifikowany i w wyniku tego tytuł został mu odebrany. Problemy z używkami narastały i w roku 2000, wreszcie po dwóch rankingowych zwycięstwach (China Open 1999 i Scottish Open 2000) O'Sullivan poddał się miesięcznemu odwykowi.

Sezon 2000/01 i pierwszy tytuł mistrza świata

Po odwyku Ronnie O'Sullivan nie zażywał już środków odurzających, ale i tak zmagał się z depresją, atakami paniki i stanami lękowymi. Mimo to sezon 2000/01 był udany - najpierw triumfował w China Open 2000, a potem zakończył sezon pierwszym w karierze tytułem mistrza świata. W tym momencie O'Sullivan był już jednym ze snookerzystów, którzy wygrali wszystkie turnieje tzw. potrójnej korony (mistrzostwa świata, UK Championship i Masters).

W sezonie 2001/02 O'Sullivan wygrał tylko w UK Championship, choć i tak na koniec tego sezonu został po raz pierwszy w karierze numerem jeden w rankingu snookera.

Sezonu 2002/03, mimo dwóch rankingowych tytułów (European Open 2003 i Irish Masters 2003), O'Sullivan nie może do końca uznać za udany, ponieważ spadł na trzecie miejsce w rankingu snookera. Duży wpływ miało na to odpadnięcie w pierwszej rundzie snookerowych Mistrzostw Świata 2003 (w których wbił swojego już trzeciego brejka maksymalnego).

Drugi tytuł mistrza świata w sezonie 2003/04

Po udanym sezonie 2003/04 (a zwłaszcza jego drugiej połowie) Ronnie O'Sullivan powrócił na pierwsze miejsce w rankingu snookera. Stało się tak po zwycięstwie w Welsh Open 2004, przegranym finale w British Open 2004 i drugim w karierze tytule mistrza świata. Na Mistrzostwach Świata 2004 O'Sullivan był w fenomenalnej dyspozycji, co widać po wynikach. W ćwierćfinale 13:3 z Anthonym Hamiltonem, w półfinale 17:4 ze Stephenem Hendrym, a w finale 18:8 z Graemem Dottem.

Sezon 2004/05 był w tamtym okresie najlepszym sezonem O'Sullivana - Anglik zwyciężył w Grand Prix 2004, Welsh Open 2005 i Irish Masters 2005. O'Sullivanowi po raz pierwszy w karierze udało się w jednym sezonie wygrać trzy turnieje rankingowe, czym ustanowił swój ówczesny rekord. Na jego poprawienie Anglik musiał czekać aż do sezonu 2017/2018. Łyżką dziegciu w sezonie 2004/05 była ćwierćfinałowa porażka z Peterem Ebdonem w Mistrzostwach Świata 2005. Ale dzięki trzem rankingowym triumfom O'Sullivan obronił prowadzenie w rankingu snookera. Anglik mógł w tym sezonie cieszyć się jeszcze z drugiego triumfu w Masters i trzeciego w Premier League Snooker.

Sezon 2007/08 i trzeci tytuł mistrza świata

Zarówno w sezonie 2005/06 jak i 2006/07 O'Sullivanowi nie udało się wygrać żadnego tytułu rankingowego. W tym okresie Anglik wygrał po raz trzeci turniej Masters (2007), w którym pokonał Dinga Junhui. Rok wcześniej w Masters 2006 O'Sullivan w fenomenalnym finałowym meczu przegrał 10:9 z Johnem Higginsem. Wskutek braku zwycięstw rankingowych przez dwa sezony na koniec sezonu 2006/07 O'Sullivan spadł na piąte miejsce w rankingu.

Okres posuchy w rankingowych triumfach skończył się w końcu w sezonie 2007/08. Co prawda przegrał finały w Grand Prix 2007 i Welsh Open 2008, ale okazał się najlepszy w dwóch najważniejszych turniejach w snookerowym sezonie - UK Championship 2007 i Mistrzostwach Świata 2008. Co więcej w mistrzostwach wbił kolejnego brejka maksymalnego - dziewiątego w karierze i trzeciego w sezonie. Jednak nagrodą musiał się podzielić z Alim Carterem, bowiem w tamtym turnieju po raz pierwszy w historii na jednym turnieju padły dwa brejki 147. W szczególności z tego sezonu zapamiętany zostanie jeszcze mecz w Northern Ireland Trophy 2007. W nim O'Sullivan w zwycięskim meczu 5:2 z Alim Carterem wbił rekordowe pięć brejków 100-punktowych, w tym jednego maksymalnego. Po tym sezonie O'Sullivan odzyskał pozycję numeru jeden w rankingu.

W dwóch kolejnych sezonach - 2008/09 i 2009/10 O'Sullivan wygrywał po jednym rankingowym tytule. W pierwszym z tych sezonów zwyciężył w Northern Ireland Trophy 2008, w drugim w Shanghai Masters 2009. Masters 2010 przyniósł O'Sullivanowi finał, ale przegrał go 9:10 z Markiem Selbym. O'Sullivan kończył każdy z tych sezonów na pierwszym miejscu w rankingu.

Sezon 2010/11 nie był dla O'Sullivana udany. Tylko raz dotarł do finału World Open 2010, ale przegrał w nim z Neilem Robertsonem. W mistrzostwach świata po raz drugi z rzędu odpadł w ćwierćfinale - z Johnem Higginsem. W mistrzostwach O'Sullivanowi udało się jako trzeciemu snookerzyście w historii przekroczyć liczbę 100 brejków 100-punktowych.

Sezon 2011/12 i czwarty tytuł mistrza świata

Po nieudanym poprzednim sezonie nadszedł pełen sukcesów sezon 2011/2012. W nim Ronnie O'Sullivan po raz dziesiąty wygrał zaproszeniowy Premier League Snooker. Oprócz tego triumfował w German Masters 2012, a zwieńczeniem sezonu było zdobycie po raz czwarty w karierze tytułu mistrza świata. Na koniec sezonu O'Sullivan zapowiedział sześciomiesięczną przerwę w snookerze.

Piąty tytuł mistrza świata w sezonie 2012/13

W sezonie 2012/2013 O'Sullivan zrobił przerwę, wskutek tego po raz pierwszy od sezonu 1994/95 wypadł z czołowej 16 rankingu. Pierwszy raz w tym sezonie zagrał dopiero w rankingowym turnieju PTC (turnieje niższej rangi), ale odpadł w nim w pierwszej rundzie. Zapowiedziana 6-miesięczna przerwa przedłużyła się prawie do końca sezonu. W konsekwencji pojawiły się nawet pogłoski, że O'Sullivan w tym sezonie w ogóle już nie zagra.  Jednak niecałe dwa miesiące przed rozpoczęciem mistrzostw świata Anglik ogłosił uczestnictwo w kwietniowo-majowych mistrzostwach i próbę obrony tytułu.

Mistrzostwa Świata 2013 okazały się marszem triumfalnym Ronniego O'Sullivana, który pomimo blisko rocznej przerwy od snookera zdominował cały turniej. Najpierw w pierwszej rundzie pokonał Marcusa Campbella 10:4, a później w last 16 wygrał 13:8 z Alim Carterem. Potem w ćwierćfinale pokonał 13:4 Stuarta Binghama, w półfinale 17:11 Judda Trumpa i w finale 18:12 Barry'ego Hawkinsa. W finale O'Sullivan wbił swojego 128 brejka 100-punktowego w historii swoich występów w mistrzostwach świata i tzym poprawił rekord Stephena Hendry'ego. Jako trzeciemu snookerzyście w historii (obok Stephena Hendry'ego i Steve'a Davisa) udało mu się obronić tytuł mistrza świata. Jednocześnie O'Sullivan ustanowił samodzielny rekord - jako pierwszy wbił w finale sześć brejków 100-punktowych.

Sezon 2013/14

Na początku tego sezonu Ronnie O'Sullivan ponownie opuścił kilka turniejów. Nie powtórzyła się jednak sytuacja z poprzedniego sezonu i dosyć szybko Anglik zaczął pojawiać się na turniejach. Wygrał nowy zaproszeniowy Champion of Champions 2013, a potem zaproszeniowy Masters 2014. W ćwierćfinale tego turnieju w wygranym 6:0 meczu O'Sullivanowi udało się wbić rekordowe 556 punktów bez odpowiedzi. Sukcesy odnosił również w rankingowych turniejach. Zwyciężył w Welsh Open 2014 (w nim bił swojego 12 brejka maksymalnego). W maju po raz trzeci z rzędu wystąpił w finale mistrzostw świata, ale przegrał w nim z Markiem Selbym.

Sezon 2014/15 i trzynasty brejk maksymalny

Początek sezonu to udana obrona tytułu w zaproszeniowym Champion of Champions 2014. W zwycięskim rankingowym UK Championship 2014 O'Sullivan wbił swojego 13 brejka maksymalnego. Kolejny rekord został pobity w Masters 2015. Tego turnieju O'Sullivan co prawda nie wygrał, ale wbił swojego 776 brejka 100-punktowego. Dzięki temu poprawił osiągnięcie Stephena Hendry'ego na liście brejków 100.

28 rankingowe zwycięstwo w sezonie 2015/16

W tym sezonie O'Sullivan zrezygnował ze wszystkich turniejów rozgrywanych w Azji, a później nieoczekiwanie również z UK Championship 2015. Dłuższa przerwa w grze spowodowała, że w Masters 2016 grał początkowo bardzo niepewnie. Jednak jego gra poprawiała się z każdym meczem i w finale O'Sullivan wygrał z Barrym Hawkinsem 10:1, wygrywając 10 frejmów z rzędu. Nieco ponad miesiąc później Anglik wygrał po raz czwarty w karierze Welsh Open. Był to jego 28 rankingowy tytuł w karierze.

Sezon 2016/17 i rekord w Masters

Pierwszym turniejem rozegranym przez O'Sullivana był Shanghai Masters 2016, w którym Anglik przegrał już w drugiej rundzie. Pierwszym rankingowym finałem, był przegrany z Juddem Trumpem mecz w nowym turnieju European Masters 2016. O'Sullivan dotarł również do finału UK Championship 2016, ale w nim również przegrał. W zwycięskim Masters 2017 Anglik ustanowił kolejny rekord. Wygrał te najbardziej prestiżowe zawody zaproszeniowe po raz siódmy (samodzielny rekord).

Sezon 2017/18, pięć rankingowych zwycięstw i 14 brejk maksymalny

W tym sezonie Ronnie O'Sullivan wyrównał kilka snookerowych rekordów. Był to też sezon, w którym Anglik wygrał aż w pięciu rankingowych turniejach, dzięki czemu miał na koniec sezonu 33 rankingowe tytuły. Najpierw okazał się najlepszy w English Open 2017, a potem w Shanghai Masters 2017. Trzecim rankingowym triumfem w tym sezonie był UK Championship 2017 - był to jego 18-ty tytuł w turniejach potrójnej korony. BYło to wyrównanie rekordu Stephena Hendry'ego. Dzięki szóstemu zwycięstwu w UK Championship zrównał się też liczbą tytułów w tym turnieju ze Steve'em Davisem. Lutowe zwycięstwo w World Grand Prix 2018 i marcowe w Players Championship 2018 dały mu w sumie pięć zwycięstw rankingowych w jednym sezonie. Było to wyrównanie rekord Stephena Hendry'ego, Dinga Junhui i Marka Selby'ego. Wisienką na torcie w tym sezonie był 14 brejk maksymalny w karierze.

15 brejk maksymalny, tysięczny brejk 100-punktowy i 36 rankingowy tytuł w sezonie 2018/19

Sezon O'Sullivan rozpoczął od zwycięstwa w zaproszeniowym Shanghai Masters 2018. W English Open 2018 Anglik wbił 15 brejka maksymalnego. Drugim wygranym turniejem zaproszeniowym był Champion of Champions 2018, w którym Ronnie O'Sullivan triumfował po raz trzeci w karierze. W Northern Ireland Open 2018 był blisko wygrania pierwszego rankingowego tytułu w sezonie. Jednak w finale został pokonany przez Judda Trumpa. Gdy w grudniu 2018 O'Sullivan zwyciężył w UK Championship 2018 ustanowił kolejne rekordy. Wygrał UK Championship po raz siódmy (dotychczas rekord 6 zwycięstw współdzielił z Davisem) i po raz 19 triumfował w turniejach potrójnej korony (dotychczasowe rekord 18 zwycięstw współdzielił z Hendrym). Zwycięstwo w UK Championship 2018 było jego 34 rankingowym triumfem. Anglik zbliżył się do rekordowych 36 rankingowych triumfów Hendry'ego.

Po UK Championship 2018 O'Sullivan miał na koncie 986 brejków 100-punktowych. Było wiadomo, że granica 1000 brejków pęknie w tym sezonie. Anglik w drugiej połowie sezonu dotarł do finału Masters 2019, ale przegrał w nim z Juddem Trumpem. Świetnie zakończył się dla niego turniej Players Championship 2019. Pokonując Neila Robertsona nie tylko tytuł obronił (czym zdobył 35 rankingowy tytuł w karierze). W ostatnim frejmie wbił swojego tysięcznego brejka 100-punktowego, czym zapisał się w historii snookera, jako pierwszy snookerzysta, który tego dokonał. Publiczność w Preston zgotowała O'Sullivanowi owację na stojąco aż do końca podejścia punktowego.

Ważnym momentem w tym sezonie było zwycięstwo w Tour Championship 2019, w którym O'Sullivan pokonując ponownie Neila Robertsona wyrównał rekord 36 rankingowych tytułów Stephena Hendry'ego. Po tym zwycięstwie Anglik awansował na pierwsze miejsce w rankingu. Łyżką dziegciu w sezonie był nieudany występ na Mistrzostwach Świata 2019. W nich O'Sullivan odpadł już w pierwszej rundzie z Jamesem Cahillem. Jego przeciwnik był pierwszym amatorem w historii Crucible, który przedarł się przez kwalifikacje do mistrzostw.

Brejk 100-punktowy nr 1000 Ronniego O'Sullivana i owacja na stojąco do końca trwania podejścia

Sezon 2019/2020 - szósty tytuł mistrza świata i niesamowity rekord

Już przed sezonem Ronnie O'Sullivan wspominał, że w tym sezonie wystąpi może w trzech lub czterech turniejach i nie będą to turnieje najbardziej renomowane. Anglik opuścił dwa pierwsze rankingowe turnieje tego sezonu, przez co stracił na rzecz Judda Trump pozycję lidera w rankingu snookera. Pierwszym turniejem, w którym angielski snookerzysta wystąpił, był wrześniowy Shanghai Masters 2019. O'Sullivan wygrywając 11:9 z Shaunem Murphym skutecznie obronił tytuł i była to jego trzecia wygrana z rzędu w Szanghaju (a czwarta w karierze). W Northern Ireland Open 2019 O'Sullivan miał szansę pobić rekord 36 wygranych turniejów rankingowym (rekord współdzielony z Hendrym). Ale w finale musiał uznać wyższość będącego w fenomenalnej dyspozycji Judda Trumpa.

W kolejnych turniejach O'Sullivanowi nie wiodło się najlepiej - docierał w najlepszym przypadku do ćwierćfinału lub półfinału. Punktów było tak mało, że O'Sullivan nie zakwalifikował się najpierw do Players Championship 2020, a potem do Tour Championship 2020. Przeciętny sezon został uratowany w sierpniu podczas przełożonych z powodu pandemii koronawirusa Mistrzostw Świata 2020. O'Sullivan zdobył na tym turnieju swój szósty tytuł mistrza świata w karierze. Tytuł ten był równocześnie 37 tytułem rankingowym w karierze Anglika, czym pobił rekord Stephena Hendry'ego (36 tytułów).

Sezon 2020/2021

W tym sezonie Ronnie O'Sullivan wystąpił w aż pięciu finałach. Na początku sezonu grał w finałach Northern Ireland Open 2020 i Scottish Open 2020. Na koniec sezonu zagrał w finałach trzech turniejów: Welsh Open 2021, Players Championship 2021 i Tour Championship 2021. O'Sullivan ustanowił w tym sezonie niechlubny rekord, nie wygrywając żadnego z tych pięciu finałów.

Sezony 2021/2022 i 2022/23 - siódmy tytuł mistrza świata i dużo rekordów

Dopiero w sezonie 2021/2022 nastąpiło zakończenie trwającego blisko półtora roku okresu posuchy. Gdy w finale grudniowego World Grand Prix O'Sullivan pokonał Neila Robertsona, zdobył swój 38 rankingowy tytuł. Na kolejny tytuł O'Sullivan musiał czekać do rekordowego dla siebie turnieju Mistrzostw Świata 2022. W nim wystąpił po raz trzydziesty (rekord), po raz 20 awansował do ćwierćfinału (kolejny rekord), awansując do ćwierćfinału wygrał w sumie 71 mecz w Crucible Theatre (następny rekord). Największy triumf i największy rekord padł w wygranym z Juddem Trumpem finale - był to dla O'Sullivana siódmy tytuł mistrzowski, czym Anglik wyrównał rekord Stephena Hendry'ego. O'Sullivan w wieku 46 lat został też najstarszym mistrzem świata.

Na początku sezonu 2022/2023 O'Sullivan wygrał nierankingowe zawody Hongkong Masters 2022, pokonując w finale Marco Fu 6-4. Potwierdzeniem dobrej formy było zwycięstwo w kolejnym nierankingowym turnieju - Champion of Champions 2022. W jego finale pokonał 10-6 Judda Trumpa. Jednak potem do końca sezonu w najlepszym przypadku osiągał tylko ćwierćfinały - UK Championship 2022, Masters 2023, Welsh Open 2023 i Mistrzostw Świata 2023.

Sezon 2023/24 - kolejne zwycięstwa, kolejne rekordy

O'Sullivan od razu na początku zwyciężył w nierankingowym Shanghai Masters 2023. Potem przyszła chwilowa zadyszka, ale później O'Sullivan doszedł do ćwierćfinału Wuhan Open 2023. Następnie dotarł do półfinału International Championship 2023, a potem przyszło zwycięstwo w UK Championship 2023. Było to ósme zwycięstwo w tym turnieju w karierze (poprawiony własny rekord) i 22 w turniejach potrójnej korony (poprawiony własny rekord). Nowy rok przyniósł świetną passę zwycięstw. Najpierw w połowie stycznia O'Sullivan triumfował w Masters 2024 (po raz ósmy w karierze, poprawił własny rekord), a tydzień później Anglik zwyciężył w World Grand Prix 2024 - był to jego 41 rankingowy triumf w karierze, czym po raz czwarty poprawił własny rekord. Na początku marca 2024 O'Sullivan zwyciężył w nierankingowym World Masters of Snooker 2024. Turniej ten był pierwszym turniejem rozgrywanym w Arabii Saudyjskiej. Tuż przed Mistrzostwami Świata 2024 Anglik dotarł do finału Tour Championship 2024, ale tam przegrał z Markiem Williamsem.

Sezon 2024/25 do zapomnienia

O'Sullivan nie będzie dobrze wspominał sezonu 2024/25. Nie wydarzyło się w nim nic szczególnego. Anglik dotarł jedynie do dwóch rankingowych półfinałów: Xi'an Grand Prix 2024 i Mistrzostw Świata 2025.

Sezon 2025/26 i prawie zwycięstwo

Anglik bardzo dobrze rozpoczął nowy sezon, bo nieomal na jego początku awansował do finału prestiżowego Saudi Arabia Snooker Masters 2025. Przegrał w nim w partii decydującej z Neilem Robertsonem, ale już od pewnego czasu O'Sullivan nie był tak blisko zwycięstwa.

Osobiste i ciekawostki

Ojciec Ronniego O'Sullivana został aresztowany pod zarzutem zabójstwa i w 1992 skazany na 18 lat więzienia. Kara zakończyła się w 2010 roku. W 1994 matka O'Sullivana została aresztowana za oszustwa podatkowe i skazana na rok więzienia (karę skrócono do 7 miesięcy).

O'Sullivan jest zapalonym biegaczem. Według Anglika jest to najlepsza terapia, jaką miał na jego depresje i dlatego biega nawet ponad 80 km tygodniowo.

Pod koniec 2015 Ronnie O'Sullivan został jako trzeci snookerzysta w historii (po Stevie Davisie i Terrym Griffitsie) odznaczony przez królową Elżbietę II tytułem OBE (Officer of the British Empire)

Od 2014 O'Sullivan jest ekspertem stacji Eurosport podczas transmisji turniejów snookera.

Jego idolem sportowym jest rozgrywający FC Barcelony i reprezentacji Argentyny - Lionel Messi.

Zwycięstwa w turniejach

Turnieje rankingowe (41)

• World Grand Prix - 2024, 2021, 2018
• UK Championship - 2023, 2018, 2017, 2014, 2007, 2001, 1997, 1993
• Mistrzostwa Świata - 2022, 2020, 2013, 2012, 2008, 2004, 2001
• Tour Championship 2019
• Players Championship - 2019, 2018
• Shanghai Masters - 2017, 2009
• English Open - 2017
• Welsh Open - 2016, 2014, 2005, 2004
• German Masters - 2012
• Northern Ireland Trophy - 2008
• Irish Masters - 2005, 2003
• Grand Prix - 2004
• European Open - 2003
• China Open - 2000, 1999
• Scottish Open - 2000, 1998
• Asian Classic - 1996
• German Open - 1996
• British Open - 1994

Turnieje zaproszeniowe

• Masters - 2024, 2017, 2016, 2014, 2009, 2007, 2005, 1995
• Shanghai Masters - 2023, 2019, 2018
• Champion of Champions - 2022, 2018, 2014, 2013
• Hong Kong Masters 2022
• Scottish Masters - 2002, 2000, 1998
• Irish Masters - 2001
• Champions Cup - 2000

Liga

• Premier League Snooker - 1997, 2001, 2002, 2005 (wiosna), 2005 (zima), 2006, 2007, 2008, 2010, 2011

(ostatnia aktualizacja: 16.08.2025)