John Higgins, urodzony 18 maja 1975 w Wishaw, jest zawodowym szkockim snookerzystą. Jest czterokrotnym mistrzem świata i autorem blisko 1000 brejków 100-punktowych, w tym trzynastu brejków maksymalnych. Szkot w całej karierze wygrał 31 turniejów rankingowych, dzięki czemu jest trzecim snookerzystą po Stephenie Hendrym i Ronniem O'Sullivanie na liście wygranych turniejów rankingowych. Cieniem na jego karierze położyła się dziennikarska prowokacja w maju 2010 związana z ustawianiem meczów.

Początki kariery i pierwsze sezony

John Higgins został zawodowym snookerzystą w 1992 roku (sezon 1992/93). Już wtedy pokazał jakość swojego snookera, gdy w swoim pierwszym zawodowym sezonie dotarł do ćwierćfinału British Open 1993. W kolejnym sezonie jego najlepszym wynikiem był również ćwierćfinał, tym razem w European Open 1993.

Sezony 1994/95, 1995/96 i pierwsze zwycięstwa

Dla młodego Higginsa fenomenalnym okazał się sezon 1994/95, w którym wygrał trzy turnieje rankingowe (Grand Prix 1994, International Open 1995 i British Open 1995). Do tego wystąpił w finale Welsh Open 1995 i finale nierankingowego prestiżowego Masters 1995. Sukcesy te spowodowały, że po zaledwie trzech sezonach John Higgins był już 11 w rankingu snookera. Sezon 1995/96 był prawie równie udany - szkocki snookerzysta grał w finałach czterech rankingowych turniejów, z których dwa wygrał (German Open 1995 i International Open 1996). Dobre wyniki wywindowały go na drugie miejsce w rankingu. Odtąd przez 16 sezonów z rzędu Higgins nie wypadł z czołowej ósemki rankingu.

Sezony 1996/97, 1997/98 i pierwszy tytuł mistrza świata

Sezon 1996/97 był w stosunku do udanych poprzednich przeciętny, bo Higgins wygrał tylko jeden turniej rankingowy - European Open 1997. Słabsze wyniki Szkot powetował sobie w sezonie 1997/98, w którym grał w finałach sześciu turniejów, z czego trzy wygrał. W finale German Masters 1997 pokonał Johna Parrotta, a w British Open 1998 Stephena Hendry'ego. Największym triumfem był jednak ten trzeci rankingowy tytuł w tym sezonie - zwycięstwo w Mistrzostwach Świata 1998, w których finale Higgins pokonał Kena Doherty'ego. Zwycięstwo w najważniejszym turnieju w snookerowym kalendarzu było też dziewiątym rankingowym triumfem w karierze Szkota. John Higgins na koniec sezonu został numerem jeden w rankingu snookera.

Sezony 1998/99, 1999/2000 i dalsze sukcesy

Po zdobyciu tytułu mistrza świata John Higgins nie spoczął na laurach. Wygrał kolejne dwa rankingowe tytuły - UK Championship 1998 i China International 1999. Pomiędzy nimi wygrał swój drugi tytuł w prestiżowym Masters 1999. Dzięki temu Szkot stał się w tamtym czasie szóstym snookerzystą w historii, który wygrał wszystkie turnieje z tzw. potrójnej korony (mistrzostwa świata, UK Championship i Masters). W sezonie 1999/2000 Szkot dołożył dwa kolejne tytuły - Grand Prix 1999 i Welsh Open 2000. Ten ostatni triumf był jego 13 rankingowym tytułem w karierze.

Sezony 2000/01 i 2001/02

Porównując do poprzednich sezonów dwa kolejne (2000/01 i 2001/02) były słabsze. W każdym z tych okresów John Higgins wygrał po jednym rankingowym tytule. W pierwszym sezonie zwyciężył w UK Championship 2000 i przegrał z Ronniem O'Sullivanem w Mistrzostwach Świata 2001, w drugim wygrał British Open 2001. Szkot lepiej grał w nierankingowych turniejach zaproszeniowych, z których wygrał trzy.

Sezony 2002/03, 2003/04 i brak zwycięstw

Ten okres był słaby w wykonaniu Higginsa, bowiem w żadnym z tych sezonów nie zanotował żadnego zwycięstwa, nawet nierankingowego. Nie zdarzyło się to Higginsowi od sezonu 1994/95, co było dużym zaskoczeniem. Wystąpił tylko w dwóch finałach, co mimo wszystko pozwoliło mu zachować ważne w tamtych czasach miejsce w czołowej ósemce rankingu snookera.

Sezony 2004/05 i 2005/06

W tych sezonach Johnowi Higginsowi udało się wreszcie wygrywać turnieje, ale o dominacji nie mogło być już mowy. W pierwszym z tych dwóch sezonów wygrał British Open 2004 i wystąpił w przegranym Masters 2005. Kolejny sezon był lepszy, bo Higgins doszedł do trzech finałów, ale udało mu się wygrać jeden - Grand Prix 2005. W finale z Ronniem O'Sullivanem Szkot wbił cztery brejki 100-punktowe z rzędu. Do tej pory taka sztuka udała się tylko Robertowi Chaperone'owi i Shaunowi Murphy'emu.  W tym samym sezonie Higgins wygrał jeszcze Masters 2006. Jego finałowy mecz z Ronniem O'Sullivanem do dziś jest uznawany za jeden z najlepszych w historii snookera.

Ostatni frejm finału Masters 2006 pomiędzy Johnem Higginsem i Ronniem O'Sullivanem

Sezon 2006/07 i drugi tytuł mistrza świata

Ten sezon był prawie do samego końca nieudany, bo aż do kwietnia 2007 najlepszym wynikiem było dotarcie do półfinału UK Championship 2006. Higgins uratował ten sezon wygrywając ostatni turniej w kalendarzu snookera, czyli Mistrzostwa Świata 2007. Był to drugi tytuł mistrza świata w karierze Szkota, zdobyty dziewięć lat po pierwszym. Finałowy mecz z Markiem Selbym, wygrany 18:13, trwał do około drugiej w nocy i stał się tym samym najdłużej trwającym w historii finałowym spotkaniem w turnieju mistrzowskim (dłuższym o dwie minuty niż finał sprzed roku pomiędzy Graemem Dottem i Peterem Ebdonem). Zdobyty tytuł pozwolił Higginsowi powrócić na pierwsze miejsce w rankingu snookera.

Sezon 2007/08 i załamanie formy

Praktycznie cały ten sezon John Higgins mógł spisać na straty. Nie wygrał żadnego turnieju rankingowego, ani nie wystąpił w finale lub nawet półfinale. Szkot dwa razy docierał do ćwierćfinałów Welsh Open 2008 i China Open 2008. Tam jednak za każdym razem był eliminowany przez Marka Selby'ego. W wyniku słabego sezonu Higgins spadł na piąte miejsce w rankingu.

Sezon 2008/09 i trzeci tytuł snookerowego mistrza świata

Po słabym wcześniejszym sezonie nastąpiło odrodzenie się Higginsa. W październiku wygrał Grand Prix 2008, co było jego 19 rankingowym tytułem w karierze. W kwietniu dotarł do finału China Open, ale przegrał go z Peterem Ebdonem. Dobra forma przed mistrzostwami świata utrzymała się do maja i w zawodach wieńczących sezon Higgins dotarł do finału. W nim pokonał Shauna Murphy'ego i zdobył swój trzeci tytuł mistrza świata w snookerze. Higgins stał się w tamtym czasie szóstym snookerzystą, który zdobył co najmniej trzy takie tytuły.

Sezon 2009/10 i skandal z ustawianiem meczów

Sezon rozpoczął się dla Johna Higginsa obiecująco - awansował do finału UK Championship 2009, choć przegrał w nim z Dingiem Junhui. W marcowym Welsh Open 2010 Higgins zaliczył swój drugi w tym sezonie finał - tym razem pokonał Ali Cartera. Szkocki snookerzysta mógł się cieszyć ze swojego 21 rankingowego tytułu. W Mistrzostwach Świata 2010 Higgins musiał przełknąć gorzką pigułkę, gdy sensacyjnie odpadł w drugiej rundzie ze Stevem Davisem. Sezon dla Higginsa tym samym się zakończył, ale drugiego maja na światło dzienne wyszły jeszcze bardziej sensacyjne wiadomości. Tabloid "News of the World" opublikował artykuł i nagranie wideo z prowokacji, w którym Higgins "dobija targu" w ofercie z ustawieniem meczów. Nie było tam co prawda konkretnych ustaleń i jednoznacznej zgody Higginsa, ale nie było również odrzucenia propozycji szkockiego snookerzysty. Kolejnym zarzutem było niepoinformowanie władz snookera o tej propozycji. Wszystko to skutkowało zawieszeniem Higginsa na początku kolejnego sezonu.

W postępowaniu dyscyplinarnym John Higgins przyznał, że jego gotowość "dobicia targu" wynikała ze strachu przed rosyjską mafią, która miała być domniemanym zleceniodawcą. 8 września zapadł wyrok, w którym Higgins został zawieszony na 6 miesięcy (od 2 maja do 2 listopada 2010). Dodatkowo Szkot musiał zapłacić 75.000 funtów kary i ponieść koszty postępowania w wysokości 10.000 funtów. Z czterech zarzutów udowodniono dwa - świadome sprawianie wrażenia gotowości do działań korupcyjnych, nie mając ochoty naprawdę w nich uczestniczyć i zatajenie tego faktu przed władzami Światowej Organizacji Snookera (WPBSA). Pozostałe zarzuty o świadomej, aktywnej manipulacji i zachowaniu korupcyjnym zostały uchylone po obejrzeniu oryginalnego, niezmontowanego zapisu wideo.

Sezon 2010/11 i wielki powrót po zawieszeniu

Pierwszym turniejem, w którym Higgins mógł wystartować był piąty turniej z cyklu PTC (turnieje niższej rangi), w którego finale pokonał Shauna Murphy'ego. Był to sygnał mocnej formy Szkota. W UK Championship 2010 Higgins dotarł do finału. W nim pokonał Marka Williamsa 10:9 (Szkot przegrywał już 2:7, a potem 5:9). To nie był koniec jego zwycięstw - wygrał lutowe Welsh Open 2011, w finale pokonując Stephena Maguire'a. Zwieńczeniem bardzo dobrego sezonu, w którym Higgins za wszelką cenę starał się zrehabilitować i odzyskać zaufanie fanów, był czwarty tytuł mistrza świata i 24 rankingowy triumf w karierze. W finale Mistrzostw Świata 2011 pokonał Judda Trumpa. Higgins pokazał klasę wracając w mistrzowskiej formie po zawieszeniu, ale i tak wśród niektórych sympatyków snookera pozostał niesmak.

Sezony 2011/12 i 2012/13

Sezon 2011/12 był jednym z gorszych sezonów Johna Higginsa. Szkot tłumaczył swoją słabą grę bólem pleców, którego nabawił się poprzez długą jazdę samochodem. Jego dwa najlepsze wyniki to zaledwie dwa ćwierćfinały - w Shanghai Masters 2011 i w World Open 2012. Dowodem jego słabej formy była porażka 0:5 w rundzie last 16 German Masters 2012 - ostatni raz Higgins przegrał do zera 16 lat wcześniej.

W sezonie 2012/13 Higgins z powodów osobistych (co sygnalizował już przed rozpoczęciem rozgrywek) opuścił pierwsze turnieje. Pierwszymi dużymi rankingowymi zawodami był dla Szkota Shanghai Masters 2012. Higginsowi w finale udało się wbić szóstego brejka maksymalnego. 147 punktów wbił w momencie, gdy przegrywał 0:5. Szkot odwrócił losy meczu i ze stanu 2:7 wygrał z Juddem Trumpem 10:9. 25 rankingowy tytuł w karierze Higginsa był jednocześnie pierwszym od 13 lat wygranym w Chinach. Swojego siódmego brejka maksymalnego Szkot wbił w nieudanym dla niego UK Championship 2012. Swój drugi najlepszy rezultat tego sezonu Higgins osiągnął w World Open 2013, ale był to tylko półfinał. Potem do końca sezonu nie wygrał już ani jednego meczu, co skutkowało spadnięciem na 11 miejsce w rankingu. Szkot ostatni raz był tak nisko notowany na koniec sezonu 1994/95.

Sezony 2013/14 i 2014/15

Początek sezonu był obiecujący, bo w pierwszym dużym turnieju sezonu (Wuxi Classic 2013) John Higgins dotarł do finału (choć przegrał w nim z Neilem Robertsonem). Ale potem było już gorzej - dopiero pod koniec sezonu Higgins zaliczył trzy ćwierćfinały z rzędu. To jednak nie mogło dać dużych punktów rankingowych. Mimo to Higgins obronił 11 miejsce w rankingu.

W sezonie 2014/15 wyglądało to jeszcze gorzej. Szkot odpadał od początku sezonu prawie zawsze w pierwszej lub drugiej rundzie. Dopiero druga część sezonu to przebudzenie Higginsa, choć okazało się ono chwilowe. W lutym wygrał nieoczekiwanie Welsh Open 2015 i był to jego 26 rankingowy tytuł. Potem Szkot mógł się cieszyć jedynie z ćwierćfinału w China Open 2015. Brak lepszych wyników spowodował spadek na 13 miejsce w rankingu. Dla Higginsa był to dzwonek alarmowy. Co prawda od sezonu 2010/11 lokata w czołowej 16 nie była już tak ważna, jak kiedyś, ale nadal w kilku ważnych turniejach (Masters, mistrzostwa świata) miała duże znaczenie.

Sezony 2015/16, 2016/17 i powrót dobrego snookera

John Higgins świetnie wystartował w nowym sezonie, bo zwyciężył w Australian Open 2015. Potem kilka turniejów później wygrał w International Championship 2015, co dało mu bardzo dużo punktów do rankingu. Było to 28 rankingowe zwycięstwo w karierze. Szkot nieźle się również zaprezentował w dwóch ostatnich turniejach sezonu - w China Open 2016 doszedł do półfinału, a w Mistrzostwach Świata 2016 do ćwierćfinału. Dobry sezon pozwolił awansować z 13 na 6 miejsce w rankingu snookera.

Sezon 2016/17 był udany, choć zabrakło w nim rankingowych zwycięstw. Ale dwa finały (w tym Mistrzostw Świata 2017) i cztery ćwierćfinały i mało odpisanych punktów za słaby sezon sprzed dwóch lat spowodowały awans Higginsa na miejsce 2 w rankingu. W międzyczasie w Northern Ireland Open 2016 Higgins wbił swojego ósmego brejka maksymalnego. Rankingowych zwycięstw zabrakło, ale Higgins może się cieszyć z dwóch zwycięstw w turniejach zaproszeniowych - w China Championship 2016 (z rekordowymi nagrodami finansowymi) i Champion of Champions 2016.

Sezon 2017/18

Sezon ten był dla Johna Higginsa bardzo udany, choć zakończył się niespodziewaną finałową porażką w mistrzostwach świata. Na początku sezonu Szkot wygrał Indian Open 2017, co było jego 29 rankingowym triumfem. Tym samym na liście wszechczasów wyprzedził Steve'a Davisa, przed nim byli już tylko Ronnie O'Sullivan i Stephen Hendry. Potem Higgins zaliczył półfinały w Shanghai Masters 2017, Scottish Open 2017 i prestiżowym nierankingowym Masters 2018 (w tym turnieju przekroczył granicę 700 brejków 100-punktowych w karierze).

Na 30 rankingowy triumf Szkot musiał zaczekać do lutego, gdy wygrał Welsh Open 2018. W walijskich zawodach w całej karierze Szkot triumfował w sumie po raz piąty. W Mistrzostwach Świata 2018 Higgins był drugi raz z rzędu w finale - rok wcześniej przegrał w nim z Markiem Selbym, w tym sezonie jego finałowym przeciwnikiem był Mark Williams - snookerzysta, który mimo wielkich triumfów w przeszłości od pięciu sezonów z powodu przeciętnych wyników rozpaczliwie walczył o utrzymanie się w czołowej 16 rankingu. Williams nie był faworytem tego finału, mimo relatywnie dobrego sezonu. Jednak niespodziewanie pokonał Higginsa i w rankingu na koniec sezonu zepchnął Szkota na czwarte miejsce.

Sezony 2018/19 i 2019/2020

Sezon ten rozpoczął się całkiem dobrze, bo szybko przyszedł pierwszy finał. Jednak w ostatnim meczu China Championship 2018 Higgins przegrał z Markiem Selbym, a potem w turniejach rankingowych Szkot dochodził co najwyżej do rundy last 16. Higgins przez prawie cały sezon był bardzo zniechęcony, nie trenował zbyt dużo i powoli zaczął sugerować zakończenie kariery. Dopiero w drugiej połowie lutego Higgins zaczął przypominać jednego z najbardziej utytułowanych snookerzystów wszech czasów - dwa razy wystąpił w ćwierćfinałach i raz w półfinałach. Szczyt formy przypadł na Mistrzostwa Świata 2019, w których Higgins po raz trzeci z rzędu awansował do finału. I znów się nie udało zdobyć piątego tytułu - dwa lata wcześniej w finale przegrał z Markiem Selbym, rok wcześniej z Markiem Williamsem, a w 2019 został pokonany przez będącego w fenomenalnej dyspozycji Judda Trumpa.

W sezonie 2019/2020 Higginsowi nie udało się wygrać żadnego turnieju. Szkot tylko dwa razy zanotował udział w półfinałach. Oprócz tego jedynymi wartościowymi wynikami było pięć ćwierćfinałów.

Sezon 2020/2021 i pierwsze rankingowe zwycięstwo od trzech lat

Sezon ten rozpoczął się obiecująco, bo dotarciem do półfinału English Open 2020. Potem jednak Szkotowi nie udawało się wyjść poza rundę last 16 i forma wróciła dopiero na Masters 2021. Tam jednak w finale przegrał z Yanem Bingtao. Wcześniej Higgins jako drugi snookerzysta w historii osiągnął granicę 800 brejków 100-punktowych. Szkot doczekał się wreszcie również rankingowego zwycięstwa. Po trzech latach posuchy Higginsowi udało się wygrać Players Championship 2021, pokonując w finale Ronniego O'Sullivana.

Sezon 2021/2022

Na początku sezonu Szkot mógł pochwalić się niezłą formą. Był na dobrej drodze do dwóch rankingowych zwycięstw, ale dwukrotnie przegrał finały (najpierw Northern Ireland Open 2021, a później English Open 2021), prowadząc 8:6 i przegrywając 8:9. Potem Szkot przegrał po raz trzeci w sezonie, gdy W Champion of Champions 2021 pokonał go Judd Trump. W trzecim rankingowym finale, znów w turnieju z cyklu Home Series, Szkot przegrał w finale z Luką Brecelem i w tym momencie miał na koncie przegrane cztery finały (trzy rankingowe i jeden nierankingowy). Kolejną bardzo gorzką pigułką była porażka z Neilem Robertsonem w finale Tour Championship 2022 - porażka mogła bardzo zaboleć Szkota, bo prowadził już 9:4, by przegrać 9:10. W tym momencie od ostatniego zwycięstwa Szkota minęło już ponad 13 miesięcy.

Zwycięstwa w turniejach

Turnieje rankingowe (31)

• Players Champiosnhip 2021
• Mistrzostwa Świata 2011, 2009, 2007, 1998
• Grand Prix 2008, 2005, 1999, 1994
• International Open 1996, 1995
• British Open 2004, 2001, 1998, 1995
• German Open 1997, 1995
• Welsh Open 2018, 2015, 2011, 2010, 2000
• European Open 1997
• UK Championship 2010, 2000, 1998
• China International 1999
• Shanghai Masters 2012
• Australian Open 2015
• International Championship 2015
• Indian Open 2017

Turnieje nierankingowe

• The Masters 1999, 2006
• Irish Masters 2002, 2000
• Scottish Masters 2001
• Premier League Snooker 1999
• Liverpool Victoria Charity Challenge 1999, 1998
• Champion's Cup 2001
• Euro-Asia Masters Challenge 2007
• Scottish Open Championship 2008
• Hainan Classic 2011
• China Championship 2016
• Champion of Champions 2016
• Championship League Snooker 2018, 2017

(ostatnia aktualizacja: 10.02.2024)